www.dzidziusie.fora.pl

.:Venicee:.

Czy macie styczność często z osobami niepełnosprawnymi?
Jakie macie podejscie do spraw niepełnosprawnych? tj .bariery,pomoc...

Ja osobiscie przez jakis czas będąc w Warsztatach Terapii Zajęciowej spędzałam dobry kawał czasu,dzień po dniu z osobami niepełnosprawnymii umysłowo muszę to powiedzieć To WSPANIALI ludzie!!!
wiem że człowiek zazwyczaj boi lub obawia sie tego co nieznane....bo na początku byłam pełna niepokoju..ale potem zobaczyłam ta małą społeczność w innym świetle

macie jakieś doświadczenia na tym polu zycia??? :->

1985Magda

Czego tu się bać?? Przecież to normalni ludzie!! Mam kuzynkę niepełnosprawną. Ma wielkie ambicje, chciała być lekarzem, niestety zdaje sobie sprawę z tego że to niemożliwe. Jest pełna energii, optymistycznie nastawiona do świata, pogodna, po prostu wspaniała!

beata

udzielałam się społecznie pomagając dzieciom niepełnosprawnym!zwyczajne dzieciaki!pozytywny stosunek do tych "słabszych"określa naszą wartość!

mritula

Nie miałam nigdy bezpośredniej styczności z osobami niepełnosprawnymi......ale moja niunia chodziła do grupy integracyjnej by naczyła się tolerancji wzgledem tych mniej sprawnych ludzi i zaprzyjaźniła się nawet z dziewczynką z zespołem downa.Pomagała jej we wszystkim,bawiła się i broniła kiedy ktoś z niej drwił.
Do dziś gdy spotkają się na ulicy jest nieopisana radość.

joanna_ros

to jest ważne żeby uczyć już dzieciaki, ja jeździłam kiedyś na kolonie integracyjne i dziś pracuje jako fizjoterapeutka, co prawda zawsze chciałam z dziećmi pracować ale póki co nie udało sie. Pracuję z dorosłymi ludźmi po udarze i ze stwardnieniem rozsianym. Super praca a obecnie na macierzyńskim potem trochę wychowawczy
Pozdrawiam
Czasami zastanawiam sie skąd ludzie niepełnosprawni biorą siłę na walkę z codziennością jakimiś barierami architektonicznymi przez które nawet głupich zakupów niekiedy nie można zrobić
taka refleksja na koniec postu

mritula

Ja też podziwiam bardzo tych ludzi,że są pomimo choroby praktycznie zawsze uśmiechnięci,a nas zdrowych ludzi byle drobiazg z równowagi wyprowadza....

ewka23

JA TEZ nie mam nic przeciwko i tez sie ich nie boje , mam w rodzinei kuzyna z ZD i ma on juz 30 pare lat mam do takich ludzi szacunek ijest mi ich szkoda ze los ich tak skrzywdzil Zalamany

a u mnie w klatce mieszka dziewczynka z 10 letnia ktora jezdzi na wozku i nei ma nozek i miala wodoglowie i cos jescze bo ma skrzywiony kregoslup nie mam nic przeciwko i czasem je j pomagam jak o co prosi ale przepada za nia osobiscie nie datego ze jest chora tylko wscibska i mowi do wszytskich na ty bez wzgledy czy to 20-50 letni osoba i we wszystko sie wtraca i rozsiewa plotki tak ja wychowali rodzice

oleśka

Ja mam bardzo bliski kontakt z osobami niepełnosprawnymi, ponieważ mój syn jest chorym dzieckiem. Tym bardziej że uczęszcza do klasy integracyjnej. To są tacy sami ludzie jak wszyscy, tylko potrzebują dużo więcej opieki, cierpliwości i wyrozumiałości.

joanna_ros

oleśka to życzę dużo siły i radości
a myślę że ludzie niepełnosprawni oczekują od nas żeby ich traktować jak normalnych ludzi

.:Venicee:.

niestety w Polsce jakoś brak akceptacji......dziwny kraj.....
niepełnosprawni nie mają przyszłosci......ciężko z pracą....jeszcze liczne bariery architektoniczne.......
noi strach przed niepełnosprawnymi....niestety rodzący się TYLKO i zwł..z niewiedzy ...i ciemnoty!!!!
amen

oleśka

zgadzam się ztobą Venicee całkowicie. Przyszłość dla ludzi niepełnosprawnych jest nijaka. To jest największy problem.

ewka23

ja jestem taka ze gdy widze neipelnosprawna osobe lub chore dziecko robi mi sie strasznie przykro i che mi sie ryczec tera zgdy mam jule tym bardziej zorbilam sie taka beksa wrazliwa

ania-natalia

u mnie w domku mój kochany tatuś jest osobą z zanikiem wzroku:-(
jest to choroba postepująca z wiekiem,gebnetyczna i niestety nie uleczalna
narazie dobrze widzi ale przyjdzie taki czas że bedzie gorzej:-(
moj tatuś taki kochany człowiek i spotyka go taka tragedia
żyje z tą myśla już 26 lat i nie jest mu łatwo

joanna_ros

to współczuję Aniu Tobie i Twojemu Tacie ale to jest straszne mieć taką świadomość przez tyle lat borykać się z takimi myślami

sstacha

Ja z racji wykonywanego zawodu niemalże każdego dnia spotykam osoby niepełnosprawne. Staram się im pomagać informując o prawach i uprawnieniach. Ale bardzo ciężko jest mi znieść sytuację, kiedy spotykam się z osobą terminalnie chorą. Słowa "wszystko będzie dobrze" w tym wypadku nie brzmią dobrze, więc zawsze rozmawiam o dobrych rzeczach, które wydarzyły się w ostatnim czasie. To jest dobra sprawa na ucieczkę od tematu. Osoba chora widzi, że nie tylko choroba, ale też dobre rzeczy dzieją się wokół niej, a ja mam satysfakcję, że ona po rozmowie jest zadowolona. No inna sprawa kiedy ktoś chce o tym porozmawiać